سرم از نقشه هایی تازه پر شد شلوغ و غرق در دود و سیاهی
حضور کودک آواره ای در خیابانهای تهران یادم آمد

الم شنگه به پا کردم بدانی تمام مردم دنیا مریضند
تو با من مهربان بودی و با تو تفاوتهای درمان یادم آمد

نگاه خسته ام گاهی به چشمت، امید آخرم گاهی به دستت
لگد خوردم من از هر استجابت، رخ قالی کرمان یادم آمد

ندادم میوه ای جز با رفاقت، تبر را میستایم در صداقت
به ریشه تکیه کردم با تعمق حسادتهای پنهان یادم آمد

تمام عمر کوه درد بودم،کسی که سادگی میکرد بودم
شبی که استکانم را شکستند مرام نانجیبان یادم آمد

به فکر توبه ای نستوه اما توقع در تناسخ ماند وقتی
صدای عجز منطق را شنیدم و رنگ خط بطلان یادم آمد

تسلسل در خیالات کشنده،رگ و تیغ جنون آمیز... خنده
نظر کردم به پیچکها ی وحشی، فرار از جبر گلدان یادم آمد

شبی آماده ی معراج بودم ، شبیه حضرت حلاج بودم
تو که در بین نا مردم نماندی بها و قیمت جان یادم آمد

نشستم زل زدم در چشم دنیا،گرفتم حالت گرگی دریده
نه زوزه ضجه ی قیصر کشیدم ،نبودنهای فرمان یادم آمد

سگ هاری که بودم حمله ور تر،سرم از نفرت و غم شعله ورتر
نگاهم کردم و پا پس کشیدم نژاد گوسفندان یادم آمد

همیشه یک کبوتر خواب میدید که فردا بر لب بامی عزیز است
لب سرخ و دم چاقو که آمد سرابی در بیابان یادم آمد

حسین آهنی